Jest to książka o szczęściu, kulturze popularnej, języku i życiu codziennym. Osiąganie szczęścia – proste, a zarazem trudne i skomplikowane. Szczęśliwy chce być każdy. Idea szczęścia i szczęśliwości wpajana jest nam od najmłodszych lat. Jest ono eksponowanym elementem życia codziennego, również w marketingu. W rutynowych czynnościach pozornie nie ma szczęścia, jednak można zaklinać rzeczywistość w taki sposób, aby była korzystna i sprzyjała jego osiąganiu. Do breloczka na klucze przyczepia się króliczą łapkę (ogon) –„na szczęście”. Czterolistna koniczyna znaleziona na łące oznacza –„szczęście”. Mówi się też, że szczęśliwi czasu nie liczą, że szczęście się do kogoś uśmiechnęło, że ma szczęśliwą rękę, że urodził się pod szczęśliwą gwiazdą i jest dzieckiem szczęścia. Szczęście bywa też garbate (gdy odczuwalny jest jego brak), zezowate i ślepe. Odczuwanie szczęścia objawia się fizycznie, głównie w górnych partiach ludzkiego organizmu, emituje je głowa, klatka piersiowa i ręce. Idea szczęścia cechuje się ogromną siłą, a jego poczucie, czy też doświadczanie, zależy od indywidualnych wyobrażeń. Szczęście jest wyobrażone, ale do jego osiągnięcia prowadzi tylko to, co realnie osiągnięte. Szczęście jest formą radości wymagającej od ludzi rozpoznawania znaczeń mieszczących się w jego pojęciu i ich własności, a samo w sobie jest proporcjonalne względem odczuwanej przyjemności. Pogoń za nim jest cechą zauważalną, o ile nie charakterystyczną w otaczającym nas świecie. Potrzeba szczęścia, inaczej mówiąc ‒ bycie szczęśliwym jest procesem ciągłym, który składa się ze zderzenia momentów (szczęśliwych), innymi słowy osiągania szczęścia „tu” i „teraz”, w konkretnym miejscu i czasie. Kultura popularna to kultura szczęścia. Wraz ze swoimi wytworami i elementami stanowi bardzo ważny element życia codziennego. Muzyka młodzieżowa ma duży wpływ nie tylko na tożsamość młodego pokolenia, ale przede wszystkim na postrzeganie, poznawanie i interpretowanie świata. Otaczająca rzeczywistość narzuca ludziom nieustanną potrzebę poszukiwania sensu w sensie oraz transmisji międzyjednostkowej. Transmisja ta odbywa siępoprzez różnego rodzaju portale społecznościowe oraz media internetowe i nabiera coraz to większej mocy w kulturze popularnej. Specyfika języka szczęścia jest jednym z elementów charakterystycznych dla kultury popularnej, bowiem szczęście zapośredniczone jest właśnie przez język. Analiza lingwistyczno-kulturowa przeprowadzona w książce, pozwala wnioskować z dużym prawdopodobieństwem, że język szczęścia (zarówno rozumianego potocznie, jak i jako pewnego rodzaju działalność oraz umiejętność) jest nacechowany dodatnio. Ma on bogate zasoby leksykalne, odzwierciedlające różnorodność form i funkcji wrażania. Wielowarstwowość języka nasycona jest synonimicznymi ciągami wyrazów oraz formami frazeologicznymi i bliskoznacznymi. Pozwalają one nie tylko rozumieć, ale też konstruować rzeczywistość życia codziennego i tym samym dawać upust wizjom szczęścia, czyli transmitować je w kulturze popularnej. Język jest realnym narzędziem służącym do osiągania abstrakcji i iluzji szczęścia oraz szczęśliwości rozumianej jako zadowolenie z życia poprzez antynomie, szczególnie wyraźne w przysłowiach i powiedzeniach, ale także rozumienia i wyrażania zderzeń momentów szczęścia w życiu codziennym. Szczęście i język, w którym je wyrażamy, są pozytywnie kojarzone i pożądane w kulturze popularnej. Ciekawym poznawczo źródłem wiedzy na temat szczęścia są przysłowia, powiedzenia i porzekadła słowiańskie (polskie, ukraińskie, rosyjskie). Jest to interesujące poznawczo zjawisko szczególnie na płaszczyźnie konfrontatywnej, bowiem zasoby leksykalne na określenie stanu emocjonalnego, jakim jest szczęście, są bardzo liczne i różnorodne.