Autor o książce
DLACZEGO JĘZYK, BUNT, TOŻSAMOŚĆ?
Język
Język grupy subkulturowej zawiera bogate zasoby leksykalne i wzbogaca zasób współczesnego języka potocznego. Przysposabianie subkulturowej leksyki jest ściśle powiązane z utożsamianiem się z grupą. Myślenie w konkretnych kategoriach i interpretowanie rzeczywistości nie jest obojętne wobec życiowych motywacji i osiągania celu przez jednostki. Używanie socjolektu i znajomość słów slangowych podkreślająprzynależność społeczną jednostki i określają jej tożsamość. W języku zawarta jest istota subkultury, bowiem treści piosenek zawierają prowokowany przez bodźce otaczającego świata przekaz charakteryzujący i charakterystyczny dla grup subkulturowych. Język owego przekazu ukonkretnia strukturę pojęciową, za pomocą której osoby utożsamiające się z subkulturami opisująswój świat, nie odrzucając przy tym suwerenności drugiego człowieka, jego przynależności do kilku subkultur, subświatów czy rodzajów muzyki, której lubi słuchać.
Bunt
Brak aprobaty dla rzeczywistości przejawia się w postawie buntu, sprowadzanej często do estetycznych kodów, symboli i znaków charakterystycznych dla danego subświata. Jest to jednak raczej protest niż bunt, gdyż nie zakłada aktywności behawioralnej. Jest on bowiem werbalizowany określeniem stanu rzeczy. Postawa buntownicza wykazywana przez osoby utożsamiające się z grypami subkulturowymi kierowana jest głównie na ludzi i przedmioty, rzadziej na zjawiska abstrakcyjne. Wybiórcza bilingwalność jest elementem adaptowana się do realiów społeczno-politycznych i aktualnych problemów kraju. Niemniej w takim samym stopniu zarówno pomaga ona tłumaczyć, jak i narzuca sama w sobie sposób widzenia i interpretowania rzeczywistości. Wywiady przeprowadzone z osobami utożsamiającymi się z ruchami subkulturowymi świadczą o tym, że język wywołuje emocje i skłania do przemyśleń nad otaczającym światem. Zjawiskami, które wyzwalają bunt, w fatalistycznych, pełnych egocentryzmu tekstach piosenek subkulturowych są między innymi niesprawiedliwość, nierówność, władza, brak perspektyw, ograniczenia. Konkludując, należy stwierdzić, że bunt przeciw zastanej rzeczywistości w tekstach piosenek przybiera formę fatalistyczną i jest skutkiem problemów z wieloraką i płynną tożsamością.
Tożsamość
Osoby utożsamiające się z grupami subkulturowymi wykazują wielorakość źródeł tożsamości indywidualnej, kulturowej oraz społecznej. System wartości, styl życia, w wybranych formach działalności subkulturowej, a także ubiór oraz jego wszelakie atrybuty są synergicznie uwikłane w postrzeganie świata przez jednostki. Młodzież często identyfikuje się nie jedną, a z różnymi ruchami subkulturowymi jednocześnie, zaś zjawisko to bezsprzecznie świadczy o wielorakiej/zwielokrotnionej tożsamości tych osób. Ponowoczesny styl. Fragmentaryczność i wielowariantowość w poszukiwaniu własnej hiperindywidualności są zakotwiczone w kreatywności symbolicznej jednostki, która nieustannie kształtuje swoją własną, niepowtarzalną tożsamość, swoje „ja”. Poszukiwanie nowego, łączenie, mieszanie, nieograniczony wybór, a także pogoń„za nowością” miesza się z mirażami i wykorzystywaniem elementów dotychczasowego kapitału kulturowego, dając tym samym nową, ponowoczesną jakość w umysłach jednostek. Kultura mieści się w sposobie myślenia i interpretowania otaczającej rzeczywistości. Jednostka, ponowoczesny uczestnik subkultury, stara się odróżnić od innych, zinterpretować siebie w optyce kontry do głównego nurtu w oparciu o doświadczenie swoje lub bodźce subkulturowe. Działania te mają często charakter neoplemienny, gdyż koncentrują się głównie wokół idei i wpisują się w różnorodność i płynność. ponowoczesności.